เลสไดอารี่
14 พย. 22.00
เป็นคนชอบเขียนไดอารี่มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว
สมัยก่อนนั้นก็จะเขียนใส่สมุดไดอารี่ที่มีลายสวยๆ
จะเปลี่ยนเล่มใหม่ทุกๆปี พอสร้างบ้านใหม่แล้ว สมุดก็หายไปหมดเลย
ยังเสียดายมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะมันมีคุณค่าทางจิตใจมากเลย
ถ้าใครที่ชอบเขียนเหมือนกัน ขอให้เก็บไว้นะคะ
เมื่อเวลาผ่านไป แล้วคุณกลับมาย้อนอ่านเรื่องราวในนั้น
สิ่งหนึ่งที่จะเห็นได้เลยคือ ไม่ว่าเรื่องที่คุณบันทึกลงไปมันจะแย่ ,จะเลวร้ายแค่ไหน
แต่คุณก็ผ่านมันมาได้ มันจะทำให้เราคิดได้ว่า เรื่องที่เคยคิดว่ามันใหญ่ มันหนักหนา
เวลาจะช่วยได้ ทุกอย่างต้องการเวลาค่ะ จะเร็วจะช้า เด๋วมันก็ผ่านไป
จุดเปลี่ยนที่ทำให้เลิกเขียนบันทึกลงในสมุดไดอารี่
ยังจำได้จนถึงทุกวันนี้ วันนั้นไม่อยู่บ้าน ออกไปข้างนอก
แม่โทรมาหา ฟังเสียงแม่แล้ว มีลางสังหรณ์ยังไงไม่รู้
แม่พูดอ่อนโยนผิดไปกว่าเดิมมาก ถามว่าอยู่ไหน อยากไปทะเลหรอ? จะไปวันไหน ?จะได้ให้พ่อพาไป
นาทีนั้น ใจหายวูบ คิดในใจว่า แม่รู้ได้งัย ว่าเราอยากไปทะเล
ยังไม่ทันคิดอะไรต่อ ก็นึกขึ้นได้ทันทีว่า ก่อนออกจากบ้านมา นั่งเขียนบันทึกแล้วลืมเก็บ วางไว้บนเตียง
แม่คงเข้าไปเก็บห้องให้ แล้วคงเปิดดู
เพราะช่วงนั้นกำลังเศร้าเสียใจ ผิดหวังกับความรัก แล้วก็เขียนลงไปว่า อยากไปทะเล
หลังจากนั้นไม่กี่วันพ่อกับแม่ก็พาไปทะเล
ไม่มีใครพูดถึงเรื่องราวในไดอารี่ แต่เราคิดว่า เค้าคงรู้กันหมดแล้ว
แม่คงรู้ตั้งแต่นั้น ว่าลูกแม่คนนี้มันเป็นเลสเบี้ยน มันชอบผู้หญิงด้วยกัน
ชีวิตของผุ้หญิงคนนึ่งที่ชอบผู้หญิงด้วยกัน ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย
กำลังจะถูกบันทึกลงใน ไดอารี่ออนไลน์อีกครั้ง ขอเรียกว่า เลสไดอารี่
แล้วพรุ่งนี้จะมาเขียนต่อคะ
