ถึงเราจะนอนเตียงเดียวกัน
แต่ฉันกับหยุยก็ไม่ได้มีอะไรกัน
มากไปกว่า การนอนจับมือ และนอนกอดกันแค่นั้นเอง
ความสัมพันธ์ของเรา 2คน เป็นแบบไหนนั้น
ตัวฉันเองก็ไม่เคยถามว่าหยุยคิดกับฉันยังไง
ฉันรู้ แต่ความรู้สึกตัวเอง ว่าคิดกับหยุยเกินเพื่อน เกินน้อง
เรายังคงสนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อยๆ
เห็นหยุย ก็ต้องเห็นฉัน
เราไปไหนด้วยกันตลอดเวลา
ไม่ว่าใครคนใดคนหนึึ่งจะออกจากบ้าน
ก็ต้องแวะมาเรียกอีกคนออกไปด้วย ทุกครั้งไป
เวลาฉันกลับบ้านที่ต่างจังหวัด
บางครั้งกะจะเซอร์ไพร์ที่บ้าน โดยการกลับไปแบบไม่บอกล่วงหน้า
แต่เมื่อฉันไปถึงบ้าน ดูเหมือนว่า ทุกคนจะรู้อยู่แล้ว
ว่าฉันจะกลับวัันนี้ เพราะอะไรนะเหรอ
ก็เพราะ หยุยของฉันนะซิ จะโทรมาเช็คกับที่บ้านฉันตลอด
ว่าฉันถึงบ้านหรือยัง
ทำเอาฉันหลงตัวเอง เข้าข้างตัวเอง ว่าหยุยคงมีใจให้ฉันบ้างอยู่เกือบ 3ปี
ตอนนั้นตั้งใจจะเรียนให้จบภายใน 3ปี
แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันเกือบเรียนไม่จบ
ฉันสังเกตุได้ว่า จู่ๆหยุยก็เปลี่ยนไป
จากที่เคยมาเีรียกฉันไปไหนต่อไหนทุกวัน ก็ไม่มาเรียก
แต่กลับไปชวนน้องของฉันไปแทน
และปฏิเสธฉันทุกครั้ง ที่ฉันชวนหยุยไปไหนต่อไหน
หยุยหลบหน้าฉันบ่อยขึ้น เราแทบไม่เจอกันเลย
จนฉันทนไม่ไหว เขียนจดหมาย ไปถามว่าทำไมหยุยเปลี่ยนไปแบบนี้
ฉันเอาจดหมายไปยื่นให้หยุยที่บ้าน
หลังจากนั้น หยุยก็ตอบกลับมา
ฉันอ่านจดหมายของหยุยทั้งน้ำตา
ฉันอ่านมันอยู่หลายรอบ มันใช่ลายมือหยุย แต่มันไม่ใช่หยุยคนเดิมของฉันอีกต่อไปแล้ว
