ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากเหมือนกันที่จะได้ไปเจอแป้ง
เป็นครั้งแรกที่นัดเจอกับเพื่อนทางอินเตอร์เน็ต
เรานัดเจอกัันครงหน้า kfc
ฉันไม่รู้หรอกว่าใครไปถึงก่อน
พอฉันไปถึง ฉันก็โทรบอกแป้งว่ามาถึงแล้วนะ
แป้งถามว่าอยู่ตรงไหน ฉันก็บอกว่า "ตรงประตูหน้า kfc"
แป้งก็บอกว่า แป้งก็รออยู่ตรงนั้นเหมือนกัน ไม่เห็นฉันเลย
ฉันกวาดสายตามอง ก็ไม่เห็นแป้งเหมือนกัน
ซักพัก แป้งก็เดินออกมา ที่จริงแล้ว แป้งเห็นฉันตลอดเวลา แต่แกล้งแอบฉัน
แป้งดูผอมกว่าในรูปเล็กน้อย
ใส่กางเกงขาสั้นประมาณเข่า และใส่หมวกมาด้วย
เหมือนทอมเลยแหละ ฉันคิดในใจ
แล้วเราก็ไปกินข้าวกันต่อที่ เชสเตอร์กิล
มื้อนั้นแป้งเลี้ยง (แมนมาก) อิอิ
ระหว่างนั่งกิน ก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมาก
ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตากิน ด้วยความเขินอาย
ถึงจะคุยโทรศัพท์กันมาหลายเดือนแล้วก็ตามที
หลังจากนั้นก็ไปกินไอติม baskin กันต่อ
ถึงตอนนี้เริ่มจะคุ้นเคยกันมากขึ้น เราต่างเริ่มคุยกันเหมือนตอนคุยโทรศัพท์
ก่อนแยกกันกลับบ้าน แป้งบอกว่า คราวหน้าแป้งจะเป้นฝ่ายไปหาฉันที่บ้านเอง
เอาและซิ ถ้าแม่เห็นแป้ง ต้องรู้แน่ๆเลย เพราะแป้งท่าทางเหมือนทอมมาก
ความลับไม่มีในโลก ถึงแม่ฉันจะไม่รู้วันนี้ วันหลังเค้าก้ต้องรู้อยู่ดี
หลังจากกลับบ้านแล้ว เราก็สานสัมพันธ์กันเรื่อยๆตลอดมา
แป้งเป็นฝ่ายโทรมาฉันบ่อยๆ จนบางครั้งรุ้สึกเห็นใจและสงสาร
เพราะแป้งยังเรียนไม่จบเลย ค่าโทรศัพท์หาฉันเดือนๆนึง เยอะเหมือนกัน
หลังจากนั้นอีก 2อาทิตย์ แป้งก็มาหาฉันตามที่สัญญาไว้
แป้งนั่งรถทัวร์มาหาฉันที่ตจว.
ฉันรู้สึกได้ถึงความจริงใจที่แป้งมีให้
แป้งนั่งรถทัวร์มาคนเดียว และก็นั่งกลับคนเดียว
โดยไม่ขอร้องฉันซักคำว่าให้ฉันไปส่ง ทั้งๆที่ฉันมีรถ
วันนั้นที่แป้งมาหาฉันที่บ้านตจว.นั้น
ตอนนั้นฉันขายตุ๊กตาอยู่ โดยนำตุ๊กตามาวางขายบนรถ
ฉันจอดรถขายอยู่ที่ตลาด แป้งบอกว่าจะนั่งวินมาเอง
ฉันก้บอกว่า หาฉันง่ายอยู่แล้ว เพราะมีรถตุ๊กตาจอดอยู่
ที่เรียกว่า รถตุ๊กตา เพราะมันมีตุ๊กตาวางเต็มรถไปหมดเลย
หนีบไว้ทั้งกระจกรถ ,ประตู,ท้ายรถ,บนหลังคา
แล้วเราก็เจอกันอีกเป็นครั้งที่ 2
แป้งมาในชุดนักศึกษา
นักศึกษาอ้วนผู้น่ารักของฉัน .. ฉันยิ้มอย่างดีใจเมื่อเจอแป้ง
