มันก็จริงอย่างที่หลวงพ่อบอก
หัวสมองฉันมันไม่รับอะไรเลย
มีแต่เรื่องแป้ง,ภาพแป้ง,คำพูดของแป้งวนเวียนอยู่แบบนี้ทุกวัน
แม่แป้งก็โทรมาถามข่าวคราวฉันเป็นระยะๆ
และบอกว่า คิดถึงฉันเช่นกัน ทุกครั้งที่คิดถึงแป้ง ก็จะนึกถึงฉันไปด้วย
ฉันเข้าใจหัวอกพ่อแม่แป้งเป็นอย่างดี
ขนาดฉันยังเป็นถึงขนาดนี้ พ่อแม่ที่เค้าอยู่กันมาทุกวันจะรู้สึกยังไง
วันเวลาผ่านไปจนจะครบปีแล้ว ที่แป้งได้จากไป
ทุกๆวันที่ 24 ในตอนหกโมงเย็นกว่าๆ
ฉันต้องหาอะไรทำให้มันวุ่นวาย ไม่ให้หัวสมองอยู่นิ่งๆ
ถ้าไม่ทำเช่นนั้น ภาพที่ห้องไอซียูในวันนั้นจะกลับมาอีกครั้ง
เป็นอย่างนี้ตลอดเกือบปี
แต่ฉันไม่เคยลืมทุกอย่างที่เป็นแป้งเลย
ทุกวันนี้ก็ยังคงคิดถึง และมีน้ำตาอยู่บ่อยๆ
แต่ความอ่อนแอ ของเรา บางครั้งก็ต้องปิดบังไม่ให้ใครรู้
เราต้องแกล้งทำเป็นสดใส ร่าเริง
เราต้องแกล้งทำเป็นทำใจได้แล้ว... เพื่อความสบายใจของคนใกล้ตัว
