ช่วงเวลาทำใจ

น่าแปลกนะที่ฉันขึ้นไปดูหน้าแป้ง โดยไม่ร้องไห้เลย
คงเป็นเพราะว่าฉันร้องมาเยอะแล้วก็ได้ หรือว่าไม่อยากให้แป้งเห็นน้ำตา ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ
น้าฉันเสียอีก ที่เป็นคนพยุงฉันขึ้นไป กลับเป็นคนร้องไห้เสียเอง เมื่อเค้าเปิดฝาโลงออกมา
น้าฉันจับมือฉันไปเคาะที่โลง แล้วพูดว่า แป้งไม่ต้องห่วงนกนะ
แต่ฉันรู้ว่า แป้งคงทำไม่ได้หรอก แป้งต้องห่วงฉันแน่นอน
ฉันที่เป็นคนไม่เอาไหน ทำอะไรก็ไม่เป็น พึ่งพาแป้งตลอด
จะกินก๋วยเตี๋ยว แป้งยังต้องปรุงให้เลย เพราะฉันปรุงไม่อร่อย
เพิ่งจะมาช่วงที่แป้งป่วยนี่หรอก ทำให้ฉันต้องมาช่วยตัวเอง
เพราะฉันต้องเป็นที่พึ่งให้แป้งบ้าง ตอนแป้งไม่สบาย

ช่วงที่ฉันขับรถไปเยี่ยมแป้งทุกวันที่ศิริราช
แป้งเคยพูดว่า "แห้งกินข้าวเยอะๆนะ เด๋วไม่สบาย ถ้าแห้งเป้นอะไรไปอีกคน ใครจะดูแลอ้วน"
เวลาเราคุยกัน ฉันจะเรียกแป้งว่าอ้วน ส่วนแป้งจะเรียกฉันว่าแห้ง
จนติดปากมาตลอด จนกลายจนชื่อของเราสองคนไปแล้ว

อ้วน แห้งกินข้าวเยอะแล้ว ทำไม่อ้วนไม่ยอมอยู่ให้แห้งดูแลต่อ ทำไมต้องทิ้งกันไปด้วย
ฉันไม่เคยฝันถึงแป้งเลย แป้งไม่เคยมาหาเลย
แป้งคงคิดว่าฉันจะกลัว กลัวหรือเปล่าไม่รู้นะอ้วน
รู้แต่ว่า คิดถึงอ้วนนะ

ทุกคนในบ้าน เป็นห่วงฉันมาก กลัวฉันคิดมาก และทำอะไรลงไป
แม่และพี่สาว คอยเดินเข้าเดินออกที่ห้อง เพื่อดูฉันบ่อยๆ
แต่ละวันผ่านไป โดยที่ฉันพึ่งยานอนหลับ เพื่อให้มันหลับๆไป
ถ้าไม่หลับ ก็จะร้องไห้ อยู่แค่นี้

ทุกครั้งที่ไปใส่บาตรให้แป้ง เวลาไปใส่บาตร เวลาที่พระให้พร
น้ำตามันก็จะไหลออกมาทุกที ใจมันคิดแต่ว่า
เราทำได้แค่นี้เองหรอ ทำได้แค่ใส่บาตร ใส่อาหารขนมที่แป้งชอบ
แป้งจะได้รับหรือเปล่า ก็ไม่รู้
ตอนอ้วนอยู่ ตอนอ้วนไม่สบาย อยากกินอะไร ก็กินไม่ได้

แรกๆที่แป้งตาย แม่ฉันพาไปวัด พาไปทำบุญให้แป้ง
และคงอยากให้ฉันสงบจิตสงบใจให้ได้
แต่ฉันกลับไปนั่งร้องไห้ ต่อหน้าพระ โดยไม่อายใคร
จนพระต้องบอกว่า " พูดอะไรไปตอนนี้ เค้าก็คงไม่เข้าใจ เค้าก็คงฟังอะไรไม่รุ้เรื่อง"