แป้งจากฉันไปในวันที่ 24กพ.52 เหตุการณ์ผ่านมาเกือบปีแล้ว
แต่ภาพในวันนั้นยังติดตา จำได้จนถึงวันนี้ ไม่เคยลืม
ภาพที่แป้งโดนพยาบาลช่วยกันปั้มหัวใจ ภาพที่แป้งนอนแน่นิ่ง
แป้งเคยบอกว่า จะอยุ่กับฉันไปจนแก่ แต่แป้งก็มาทิ้งฉันไปก่อน
ฉันเข้าไปดูร่างแป้ง หน้าแป้งอีกครั้ง
ก่อนจะรีบออกมาจากห้อง เพราะทนอยู่ต่อไปไม่ไหว
แม่ฉันโทรมาถามด้วยความห่วงใย และถามว่าฉันจะขับรถกลับได้ยังไง
จะให้น้องชายขับไปรับมั๊ย ฉันบอกไม่เป็นไร
แม่บอกให้รีบกลับมาก่อน เพราะมึดค่ำแล้ว เด๋วขับรถเป็นอะไรไปอีกคน
ฉันขับรถกลับมา โดยไม่ร่ำลา ไม่บอกพ่อแม่แป้งซักคำ
ระหว่างทางก็ร้องไห้ไปตลอด ทำไมแป้งต้องมาจากไป ต่อไปจะอยู่ยังไง
ขับไปได้ครึ่งทาง ก็โทรให้น้องขับมารับต่อ เพราะไปไม่ไหวแล้ว
ทุกคนในรถไม่มีใครพูดอะไร ฉันนั่งหลับตา น้ำตาไหลตลอดจนถึงบ้าน
แม่ฉันบอกว่าจะมานอนเป็นเพื่อน ฉันบอกว่าไม่เป็นไร อยากอยู่คนเดียว
คืนนั้นต้องพีึ่งยานอนหลับ และใช้มันมาตลอดอีกหลายเดือน
ฉันไปฟังพระสวด ทุกคืน
ไม่เคยคิดเลย ว่าจะได้มางานศพคนที่เรารัก โลกนี้มันโหดร้ายนัก
ไม่อยากโทษรพ.ที่เอาหมอเวรมาอยู่ห้องไอซียู
หมอที่อยุ่ในวันนั้นยังเด็กมาก ถ้าเป็นหมอที่เชี่ยวชาญกว่านี้ แป้งอาจไม่ตายก็ได้
ในวันเผาแป้ง ครอบครัวฉันไปกันทั้งหมด 10คน
เพราะฉันคบกันแป้งมาหลายปี เกือบ7ปีได้
ทุกคนในครอบครัวรู้จักแป้ง และสนิทกับแป้งหมดทุกคน
ในวันเผา แม่แป้งให้ฉันเป็นคนถือรูปแป้ง
ฉันเดินร้องไห้น้ำตานองหน้าตลอดเวลาที่ถือรูป
ก่อนเผา ฉันขึ้นไปดูแป้งอีกเป้นครั้งสุดท้าย
แป้งอยู่ในชุดกางเกงตัวโปรด แต่เสื้อเนี่ยซิ
ฉันจำได้ แป้งเคยบอกว่า ไม่ได้ชอบตัวนี้เท่าไหร่ แต่แม่แป้งชอบให้แป้งใส่
แม้กระทั่งวันตาย แป้งก็ยังไม่ได้ใส่เสื้อตัวที่แป้งชอบเลย
คนหมอคนสวยมางานศพแป้งด้วยนะ
และก็ขึ้นไปดูแป้งเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกัน
ภาพสุดท้ายของแป้ง เป็นภาพที่แป้งนอนอมเหรียญบาทอยู่ในโลง
คนเราสุดท้ายแล้ว ก็แค่นี้เอง
ไปสู่สุขคตินะอ้วน รักเสมอ
