ไม่รู้ว่า แป้งจะโกรธมั๊ย ถ้าแป้งรู้ว่าแม่แป้งมาอ่านเมล์ของแป้ง
ซึ่งแน่นอนมันมีเรื่องอีกมากมายที่แม่แป้งไม่เคยรู้มาก่อนเลย
แต่อาจจะเป็นการดีก็ได้ ที่ทำให้แม่เค้าเข้าใจลูกเค้ามากขึ้น
แต่มันอาจจะสายไปแล้ว ที่มารู้อะไรๆเอาในตอนนี้
คนเรากว่าจะคิดได้, กว่าจะรู้ค่าของคนที่เรารักหรือรักเรา
ก็เมื่อเค้าจากไปแล้ว ไม่ว่าจากเป็นหรือจากตาย
คงไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น
เมื่อไม่มีเค้าอีกต่อไปแล้ว
เราก็จะทำได้แต่คิด คิด ตอนเค้าอยู่ ทำไมเราไม่ทำดีกับเค้า
ตอนเค้าอยู่ ทำไมเราไม่พาเค้าไปเที่ยวบ่อยๆ
ทำไมเรามัวแต่ทำงาน ทำไมเราคิดแต่หาเงิน
ตอนนี้ไม่มีเค้าแล้ว เงินที่หามาได้ ก็ไม่สามารถนำไปใช้ด้วยกันได้
ของกินอร่อยๆที่เค้าชอบกิน ก็ทำได้แค่เพียงทำบุญไปให้
เสียงที่เคยได้ยินทุกวันก่อนนอน ก็ไม่มีอีกแล้ว
ทำได้แค่เพียงอ่านแมดเสด
กับมองรูปที่เอาไปทำเป็นที่ติดตู้เย็นติดไว้
คิดถึงก็หันไปดูรูป,อ่านแมดเสด,อ่านเมล์
ทำได้แค่นี้เอง
แป้งไม่เคยมาหา, แป้งไม่เคยมาเข้าฝัน
เคยมีน้องแป้งที่ฝันถึงแป้ง ตอนแป้งตายไปใหม่ๆ
ฝันว่าแป้งอยากได้ชุดขาว
และน้องแป้งถามว่า ที่พ่อแม่ญาติๆทำบุญไปให้ได้รับบ้างหรือเปล่า
แป้งบอกว่า ได้รับ
เรื่องแบบนี้บางคนอาจว่า งมงาย
แต่ถ้าไม่เกิดขึ้นกับตัวเอง จะไม่รู้หรอก
เรื่องของบุญ กรรม, ชาตินี้ ชาติที่แล้ว
ขนาดหมอที่รักษาแป้ง ยังเชื่อเรื่องแบบนี้เลย
ตอนนั้นที่แป้งเข้าไอซียูครั้งแรก ที่หัวใจหยุดเต้นไปสักพักนึง
แล้วคุณหมอมาช่วยได้ทัน แต่ก้ต้องนอนไอซียูเป็นเดือน
ตอนแรก หมอเรียกพ่อแม่แป้งไปคุย
คุณหมอบอกว่า รักแป้งมาก เพราะรักษากันมานาน
รักเหมือนลูกเลย และบอกกับพ่อแม่แป้งว่า แป้งอาการหนักมาก
คุณหมอบอกกับพ่อแม่แป้งในวันนั้น
ว่าคุณหมอศึกษาและปฏิบัติธรรมสายวิปัสนา
อยากให้พ่อแม่แป้งรีบไปที่ลำพูนโดยด่วน เร็วที่สุดยิ่งดี
ให้ไปหา คุณไพศาล ซึ่งฉันก็จำไม่ได้แล้วว่าคุณไพศาลเป็นใคร
รู้แต่ว่ามีชื่อเสียงมาก เกี่ยวกับเรื่องการระลึกชาติได้
เค้าสามารถรู้ว่าชาติที่แล้ว เราเป็นใคร
มีคนใหญ่คนโตที่มีชื่อเสียง และไม่สบายได้ไปหาคุณไพศาล
และสามารถรักษาหายได้
หลังจากคุยกับคุณหมอในคืนนั้นแล้ว
พ่อแม่แป้งก็นั่งรถทัวร์ไปลำพูนในทันที
เหตุการณ์ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ และไม่ได้ไปด้วย
แต่พ่อแป้งกลับมาเล่าให้ฟังว่า
คุณไพศาลได้นั่งทางในดู (โดยไม่รู้มาก่อนเลยว่าแป้งเป็นโรคอะไร
ไม่รู้แม้กระทั่งว่าแป้งนอนอยู่ไอซียู
รู้แต่เพียงว่า คุณหมอแนะนำมาอีกที
และไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆทั้งสิ้นในการไปครั้งนั้น
คุณไพศาลบอกว่า ชาติที่แล้ว (ไม่รู้กี่ร้อยปีมาแล้ว)
แป้งเกิดเป็นสนมของพระเจ้าตาก
และแป้งได้ไปทำการลงโทษคนอื่นอย่างโหดร้ายและไม่มีเหตุผล
โดยแป้งสั่งให้เค้าอดอาหาร ทั้งๆที่เค้าหิวมาก
และแป้งก็สั่งให้เค้ากินๆๆๆ จนเค้ากินไม่ไหว
และคนพวกนี้เค้าได้โกรธแป้งมาก และตามอาฆาตแค้น
ฉันได้ยินทีแรก แทบไม่น่าเชื่อว่าเหตุการณ์จะตรงกับแป้งที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนั้น
คือแป้งโดนหมอโภชนาการสั่งให้อดอาหาร เป็นเวลาเป้นอาทิตย์ๆเลย
เพื่อจะดูว่า น้ำที่ปอดจะอยู่ไหลมั๊ย หมอสั่งห้ามกินอาหาร
น้ำก็จิบได้นิดๆหน่อยๆ โดยใช้สลิ้งหยดใส่ปากทีละหยด
ฉันเห็นแล้วสงสารแป้งมาก
แป้งเป็นคนที่ชอบของกินอร่อยๆ มีความสุขกับการได้กินขนม อาหารอร่อยๆ
แต่แป้งก็ยอมทำตามที่หมอสั่ง จนร่างกายผอมลงไปมาก
น้ำในปอดก็ไม่มีวี่แววว่าจะหยุดไหล
หมอจึงมาสังให้กินอาหารได้ มีอาหารบำรุงวิตามินต่างๆมาให้กินมากมาย
แต่แป้งก็กินไม่ได้อยู่หลายวัน เหตุเพราะโดนสั่งอดอาหารมาเป้นเวลานาน
จู่ๆ ก็จะให้กินขึ้นมาทันทีทันใด
พวกเราทุกคน พยายามหาของกินที่แป้งชอบ ซื้อมาให้ทุกอย่าง
แต่ไม่เป็นผล แป้งกินอะไรไม่ลงอยู่เป็นอาทิตย์ๆ
และเมื่อร่างกายเริ่มปรับตัวได้ แป้งก็กลับมากินได้เหมือนปกติ แต่ยังไม่เหมือนเดิมซะทีเดียว
หลังจากที่แป้งรู้เรื่องที่คุณไพศาลบอกมาเรื่องชาติที่แล้วของแป้ง
แป้งเสียใจมาก ที่รู้ว่าตัวเองเคยไปทำอะไรไว้
ฉันบอกแป้งว่า มันเป็นเรื่องของชาติที่แล้ว ซึ่งเกิดมากี่ปีแล้วไมู่รู้
ไม่ใช่แป้งคนปัจจุบันนะ แป้งคนนี้ไม่เคยคิดร้ายกับใครเลย
แม้กระทั่งหมาแมว ก็รัก ซึ่งฉันไม่เคยเห็นใครรักสัตว์ได้ขนาดนี้เลย
คุณไพศาลได้เขียนชื่อคนใส่กระดาษมาให้พ่อแป้ง
ประมาณ 5คน ในกระดาษ เขียนชื่อ นามสกุล พร้อมที่อยู่
และบอกว่า 5คนนี้เป็นคนที่เมื่อชาติที่แล้วแป้งไปทรมานเค้าไว้
ตอนนี้เค้ามาเกิดแล้ว พร้อมบอกอายุของแต่ละคน
และให้พ่อแป้งไปตามหา และไปขอขมาเค้าและขอให้เค้าอโหสิกรรมให้แป้งด้วย
บางคนก็อยู่ในกทม. บางคนก็อยู่จังหวัดอื่น
